Archief
Denkers
Een warmtepomp tegen de logica
Alsof een zweterige klas het gevolg is van de zon — en niet van decennia staatsmonopolie. De NOS plaatst de hitte als een natuurverschijnsel dat slechts door centrale coördinatie, budgettering en 'actielijnen' te temmen valt. Als een tropische storm die alleen het ministerie van Onderwijs begrijpt.
Lees artikel →De gesubsidieerde eetlust
De NOS leidt ons door de morele woestijn met een oase van collectieve zorg: alsof het vanzelfsprekend is dat iemands eetpatroon een medische aandoening is, en dat het solidariteitsbeginsel verlangt dat anderen betalen voor de gevolgen van zijn bestek. De staat wordt voorgesteld als een warme deken van empathie, terwijl hij in feite een dwangbuis is die verantwoordelijkheid uit handen slaat.
Lees artikel →Een kenteken voor je gehoorzaamheid
In de eindeloze soap van vooruitgang presenteert de overheid zichzelf als bezorgde huisvader: streng, maar rechtvaardig. Nieuwe regels worden gebracht als vanzelfsprekendheden, noodzakelijkheden zelfs, verpakt in een gemoedelijke checklist voor de brave burger. Dat sommige wetten enkel bestaan om het bestaan van de wetgever te rechtvaardigen — dat detail verdwijnt als een voetnoot onder de streep door designerdrugs.
Lees artikel →Marktregels op pauze, belastinggeld op play
Om snelheid te waarborgen moeten marktprincipes wijken — en in een zeldzame flits van overheidslogica betekent dat dus géén concurrentie, géén prijsmechanisme, maar wél efficiëntie. Transparantie belemmert immers het tempo van strategische overheidsinkopen, en als het écht belangrijk is, dan is elke verspilling ineens een investering in de nationale waardigheid. De wet van Bastiat wordt omgekeerd: hoe minder je ziet, hoe effectiever het beleid.
Lees artikel →De rustprijs van NAVO-veiligheid
De NOS presenteert de nieuwe wapenwedloop als een nationale boekhoudopgave, met als spannendste vraag: "hoe gaan we het betalen?" Het morele kernprobleem — dat jongeren straks zonder inspraak naar het front gestuurd kunnen worden — blijft buiten beeld. De overheid zet schaakstukken, en de burger is de pion.
Lees artikel →De opvoedstaat als ouderlijk algoritme
In een zucht van bezorgdheid besluit de overheid dat jongeren onder de 15 geen sociale media meer mogen gebruiken, en dat een smartphone pas gepast is vanaf groep 8. De NOS kneedt dit plan tot een warme deken van "goede bedoelingen", alsof het hier om ouderlijke wijsheid gaat in plaats van een nieuwe laag gedragsregulering. De lezer wordt zachtjes overtuigd: controle is zorg, en wie protesteert, is waarschijnlijk zelf een onvolwassen kind.
Lees artikel →De kaart van de centrale hand
De NOS verwart daadkracht met kaartenprojectie. In een poging daadkrachtig te ogen, wijst het kabinet 24 plekken aan waar "sneller gebouwd" moet worden — alsof de oorzaak van de woningnood te vinden is in een gebrek aan coördinatie vanuit het centrum, en niet in jarenlange overheidsopstoppingen die de markt juist tegenhielden.
Lees artikel →De mens als formulier
Het NOS-artikel zet een treurig toneel op waarin de overheid ondanks haar goede bedoelingen struikelt over complexiteit en personeelstekort. De lezer wordt vriendelijk uitgenodigd om mee te rouwen om het feit dat het keuren van mensen voor uitkeringen 'veel te ingewikkeld' is geworden, zonder zich af te vragen wie het systeem zo complex heeft gemaakt — of waarom mensen überhaupt gekeurd moeten worden om te mogen bestaan zonder loon.
Lees artikel →Een warm huis en een koude leugen
De overheid laat via NU.nl weten dat je 'bijna altijd' goed uit bent als je je woning verduurzaamt. De kosten, zo wordt gesuggereerd, zijn slechts tijdelijke hobbels op weg naar lagere energierekeningen. Dat de staat eerst je geld afpakt via belastingen, om het daarna in een andere vorm terug te geven (mits je gehoorzaamt), blijft subtiel buiten beeld.
Lees artikel →De loonsverhoging van de keizer
De NOS portretteert het salarisdebat als een ongemakkelijk maar noodzakelijke "politieke afweging" binnen een verder legitieme zoektocht naar een nieuwe centrale bankpresident, waarbij morele vragen over geld, macht en verantwoordelijkheid niet eens als decorstuk fungeren.
Lees artikel →De prijs van zekerheid
Dit NOS artikel suggereert dat jongeren minder kinderen krijgen omdat "de wereld zo onzeker is", en portretteert dit als een soort existentiële buikpijn veroorzaakt door vage maatschappelijke krachten — alsof niemand verantwoordelijk is voor die onzekerheid. Ondertussen blijft onbesproken dat de staat met millimeterprecisie de wortels van die onzekerheid heeft geplant, bemest en tot beleid heeft gemaakt.
Lees artikel →De Wet van de Stilstaande Trein
De NOS normaliseert de impact van de staking door deze te presenteren als een vanzelfsprekende uiting van arbeidsrecht, zonder enige analyse van de rol van het overheidsmonopolie achter de NS. Alsof het 'even geen treinen' betreft in een verder rationeel georganiseerd landschap.
Lees artikel →Tekorten voor vrede, schulden voor vrijheid
De Europese Commissie herontdekt de creativiteit van tekorten, mits ze aan wapens worden gespendeerd. Begrotingsregels zijn geen economische waarborgen meer, maar politieke rekmodellen — kneedbaar in de richting van NAVO-doelen. Zo wordt oorlog de nieuwe vorm van 'groen investeren'.
Lees artikel →De democratie als paspoortloket
De NOS noemt het referendum een gemiste kans op inclusie, maar zwijgt over de absurditeit dat mensen moesten stemmen over het mens-zijn van anderen. Alsof rechten pas ontstaan bij meerderheid en compassie een kwestie is van opkomstcijfers.
Lees artikel →De illusie van principiële onbetrouwbaarheid
De NU.nl-voorstelling toont partijleiders als morele scheidsrechters in plaats van toneelspelers in een machtsspel zonder script. “Betrouwbaarheid” wordt opgevoerd als diep principe, terwijl het slechts een stijlfiguur blijkt binnen de coalitiekunst.
Lees artikel →De boete als braafheidsbelasting
Het artikel doet alsof verkeersboetes een neutraal beleidsinstrument zijn, waarvan de hoogte gebaseerd is op veiligheidsoverwegingen. Ondertussen blijft onbenoemd dat deze 'straffen' een structurele inkomstenstroom zijn voor de staat—en dus per definitie niet bedoeld zijn om te verdwijnen.
Lees artikel →Defensie als verdienmodel voor angst
In de toneelzaal van de NAVO speelde men opnieuw het vertrouwde stuk 'Veiligheid door meer geweld', waarin alle ministers unaniem hun script kenden: hoe meer dreiging, hoe meer budget. En toeval of niet—de dreiging groeit altijd precies in het tempo van de begroting.
Lees artikel →Bevriezen wat er niet is
Zonder enige gêne verkoopt de staat haar eigen blunders als compassie. De NOS speelt mee in dit theater, waar elk beleid een daad van zorg lijkt en elk effect een onvoorzien natuurverschijnsel.
Lees artikel →De Grote Prijsillusie: Hoe de Staat Je Portemonnee Leegdrukt
Zonder blikken of blozen slaagt de NOS erin inflatie af te schilderen als een soort kosmische pech – alsof het uit de lucht komt vallen – terwijl ze ondertussen keurig wegmoffelt dat het juist de overheid en haar centrale bank zijn die de geldkraan open hebben gezet.
Lees artikel →Timmermans wil de loonsverhoging centraliseren. Voor uw eigen bestwil natuurlijk
Frans Timmermans wil de lonen van 8 miljoen Nederlanders verhogen via een centraal 'sociaal akkoord', oftewel: politiek georganiseerde solidariteit met andermans portemonnee.
Lees artikel →De Stikstofstaat: een proces tegen de werkelijkheid
Het artikel presenteert een bureaucratisch potje touwtrekken — tussen ministerie, provincie en rechter — als een normale, zelfs wenselijke gang van zaken. Alsof het volkomen logisch is dat beleid pas écht beleid wordt zodra het zichzelf via rechtszaken heeft aangeklaagd, gecorrigeerd, heronderhandeld en opnieuw uitgerold. De centrale absurditeit – dat boeren jarenlang in een juridische achtbaan worden gegooid vanwege abstracte rekenmodellen – wordt nergens bevraagd. Alles ademt: de regels zijn heilig, alleen de uitvoering moet beter. De lezer blijft achter met het gevoel dat chaos gewoon 'hoe beleid werkt' is.
Lees artikel →Coalitie-akkoord over Voorjaarsnota: theater van zwijgzaamheid
Het artikel wekt de indruk dat een handvol politici rustig en verantwoordelijk “akkoord” bereiken over andermans geld. Door termen als “coalitie” en “voorjaarsnota” klinkt het alsof het om gezamenlijk beleid gaat, terwijl de lezer ongemerkt wordt meegezogen in het idee dat besturen zonder toestemming volkomen normaal is — mits het maar stil gebeurt.
Lees artikel →Schietgebedje bij de pensioenuitkering
De overheid smeedt een innige driehoeksverhouding tussen soldaten, spaarders en staatsbedrijven. Het toneelstuk heet 'veiligheid', maar het script schrijft belasting, dienstplicht en pensioenbeleggingen voor – allemaal zonder uw instemming.
Lees artikel →