De Grote Prijsillusie: Hoe de Staat Je Portemonnee Leegdrukt
Zonder blikken of blozen slaagt de NOS erin inflatie af te schilderen als een soort kosmische pech – alsof het uit de lucht komt vallen – terwijl ze ondertussen keurig wegmoffelt dat het juist de overheid en haar centrale bank zijn die de geldkraan open hebben gezet.
Prijzen stijgen vanzelf, en regen is nat
Als je de NOS mag geloven, stijgen prijzen "opnieuw flink", bijna alsof ze het zelf willen. De inflatie is 4,1%, maar de precieze bron van dit percentage blijft mysterieus. De schuldige? "Duurdere diensten" en "belastingmaatregelen". Dat klinkt ernstig, maar ook veilig vaag. Alsof we met natuurkrachten te maken hebben: onvermijdelijk, oncontroleerbaar, onpersoonlijk. Geen spoor van de Europese Centrale Bank, geen vraag naar hoe al dat nieuw gecreëerde geld de economie binnensloop.
Wie inflatie zegt, zegt centrale bank – behalve bij de NOS
In de beste traditie van Hazlitt missen we opnieuw de les: inflatie is niet prijsstijging. Het is het oprekken van de geldhoeveelheid, waardoor je geld aan koopkracht verliest. Dat is geen marktfout, maar beleid. En wie bepaalt dat beleid? Niet de bakker op de hoek, maar mevrouw Lagarde en haar monetaire commissie. Ron Paul zou hier de vinger op de zere plek leggen: inflatie is geen ongeluk, maar een politiek instrument – een heimelijke belasting om overheidsuitgaven te financieren zonder dat je parlement of kiezer lastigvalt.
De overheid als brandstichter én brandweerman
De ironie is fraai: eerst gooit de overheid miljarden aan steunpakketten, subsidies en kunstmatig lage rentetarieven in de economie, en als de prijzen dan stijgen… grijpt ze in met accijnzen en belastingen. Want zo "drukt" ze de inflatie. Of nee, wacht – de accijnzen wakkeren de inflatie aan. Of… toch niet? We verdwalen in semantiek. Wat helder blijft: de staat veroorzaakt de vlammen en komt daarna met een tuinslang vol euro's de schade blussen – terwijl jouw spaargeld verkoolt.
Een inflatoire theaterproductie met burger als figurant
We lezen dat "de huren, horeca en diensten" in prijs zijn gestegen. Geen woord over waarom het geld minder waard is geworden. Geen kritische vraag over het ECB-beleid dat jarenlang "prijsstabiliteit" definieerde als een permanente erosie van koopkracht. Geen analyse van hoe kwantitatieve verruiming (QE) eerst aandelen opblies, toen vastgoed, en nu stilaan de supermarkt. Hazlitt zou zeggen: we zien wat zichtbaar is (de prijzen aan de pomp), maar niet wat onzichtbaar blijft: het verlies aan waarde van je arbeid, spaargeld en toekomst.
Het Grote Inflatiesprookje
De grootste prestatie van inflatie is niet de prijsverhoging, maar het succes waarmee het systeem jou laat geloven dat niemand er schuld aan heeft. Zoals Ron Paul al jaren zegt: zolang we het monetaire monopolie niet bevragen, blijven we figuranten in een toneelstuk genaamd welvaartsillusie. Misschien wordt het tijd dat we het theater verlaten. Of op zijn minst: het script eens herschrijven.