Tekorten voor vrede, schulden voor vrijheid

De staat als ultieme schuldenmachine

Vroeger werd begrotingsdiscipline nog als deugd gepresenteerd. Een gezonde financiële huishouding zou stabiliteit brengen, vertrouwen kweken, de euro redden. Maar tijden veranderen — en oorlog blijkt een krachtiger excuus dan economische logica. Vijftien EU-landen krijgen van Brussel toestemming om hun begrotingstekort te laten oplopen, mits dat gebeurt om "defensie-uitgaven" te doen. Alsof het verhogen van schulden plots een morele daad wordt zodra er munitie aan te pas komt.

"The state is a territorial monopolist of ultimate decision-making with the power to tax and to legislate." (Democracy: The God That Failed, Hoppe, 2001) Wat men nu ziet is die macht in actie. De staat beslist niet alleen wat er gebeurt, maar ook dat het 'voor veiligheid' is. En dus wordt elke grens opgerekt: budgettair, monetair, moreel.

Van begrotingsdiscipline naar oorlogseconomie

Philipp Bagus analyseerde het mechanisme achter dit soort beleid al haarfijn in The Tragedy of the Euro: door gemeenschappelijke verantwoordelijkheid en politieke druk verdwijnt elke rem op bestedingen. Landen weten dat als zij over de schreef gaan, de schade gesocialiseerd wordt — via eurobonds, ECB-steun of 'tijdelijke versoepelingen'. De oorlog is slechts de nieuwste vlag op dit zinkende schip.

Wat als een schuld was, is nu een investering. Wat als begrotingsrisico gold, is nu geopolitieke noodzaak. En wie kritiek heeft, krijgt een Oekraïense vlag op zijn morele rapport.

Het is geen begrotingsontheffing. Het is een structurele machtsoverdracht, verpakt als bescherming.

De logica van Hoppe: waarom staten oorlog nodig hebben

Volgens Hans-Hermann Hoppe is oorlog niet de uitzondering, maar de bestaansvoorwaarde van een democratische staat. Oorlog legitimeert belastingheffing, centralisatie, censuur en het onderdrukken van 'desinformatie'. Het creëert urgentie waar eerst twijfel was. In dat licht is het logisch dat de EU haar eigen regels schendt — regels zijn slechts instrumentaal zolang ze de macht versterken.

Het militaire Keynesianisme van Brussel heeft dus niets te maken met veiligheid. Het is een begrotingsachterdeur voor politieke uitbreiding. En zolang de ECB garant staat, kan het feestje doorgaan: schulden zonder rente, oorlog zonder weerstand.

De vrije markt had dit nooit gefinancierd

In een vrije orde — zonder belasting, zonder centrale bank, zonder staat — zou niemand vrijwillig geld steken in een oorlog die hij niet begrijpt, niet wil en niet kan controleren. Een vrijwillig systeem vereist overtuiging, geen dwang.

Private beveiliging, lokale milities, vrijwillige defensiefondsen: het klinkt radicaal, maar het is moreel helderder en financieel houdbaarder dan de eindeloze schuldenoorlog van bureaucratische imperia.

De vrije markt dwingt keuzes af, de staat verdoezelt ze.

De paradox van 'defensie-uitgaven'

Het is wrang: onder het mom van zelfverdediging bouwen staten niet muren om hun burgers, maar heffingssystemen om hun productiecapaciteit. Niet om aan te vallen — zo zeggen ze — maar om voorbereid te zijn. Maar wie zich permanent voorbereidt op oorlog, leeft nooit in vrede. En wie belastinggeld uitgeeft aan granaten, investeert in iets dat per definitie vernietigt.

De staat presenteert zich als beschermer van orde, maar is producent van escalatie. En tekorten zijn niet langer tekens van mislukking, maar bakens van betrokkenheid. Zo wordt het tekort een deugd, en oorlog een investering.

Een tekort is geen vergissing, het is een doctrine

De EU heeft vandaag niet de oorlog verklaard, maar wel haar begrotingsprincipes overboord gegooid — met een straaljager als symbool voor solidariteit. Defensie als dekmantel, tekorten als middel, schuld als strategie. En de burger? Die mag betalen, zwijgen en hopen dat zijn veiligheid niet in Brussel wordt berekend.

Het tekort is het nieuwe offer: gebracht op het altaar van de vrede, maar geleverd aan de god van de macht.